چاک حمق وجهل کی نپذیردرفو
تخم حکمت کی دهش ای پندگو
همین یک بیت میرساند که جهل دردبی درمانیست و
نادانی ازپشتوانه‌ی هزاران دلیل شیطانی برای توجیه خود وتعصب درجنگ بادانائی برخوردارست
درحقیقت نادانی نبوددانائی نیست که باانداختن نوردانائی آنرابهبود بخشید
نادان،بدبخت قابل ترحمی نیست که باجبران نادانیش مشکل راحل کرد
اوبا هزاران دلیل خودرابرحق میداندودرپی نابودی دانائیست
اولین پست گل نیلوفرازمجموعه وبلاگهای مهتاب راکه یک لالائی دلنشین است به مادرم وهمه مادران دنیا تقدیم میکنم:
خانم پیرایه یغمائی درمقاله ای نوشته است:
"لالایی" نخستین پیمان آهنگین وشاعرانه ای است که میان مادروکودک بسته میشود.رشته ای است، نامریی که ازلب های مادرتا گوشهای کودک می پویدوتأثیرجادویی آن خواب ژرف وآرامی است که کودک رافرامی گیرد.رشته ای که حامل آرمانها وآرزوهای صادقانه وبی وسواس مادراست وتکان های دمادم گاهواره برآن رنگی ازتوازن وتکرارمی زند. و این آرزوهاآنچنان بی تشویش وساده بیان می شوندکه ذهن شنونده در اینکه آنهاآرزوهستند یاواقعیت،بی تصمیم وسرگردان میماند.انگارکه مادر باتمامی قلبش میخواهد که بشودومی شودوحتا گاه خدا هم دربرابراین شدن درمیماند.
درلالائی زیرمادرآرزو میکندکه کودکش بزرگ شودبه ملابرودوباسوادبشود
لالالالا عزیز ترمه پوشم
کجا بردی کلید عقل و هوشم
لالالالا که لالات بی بلا باد
خودت ملا، قلمدونت طلا باد!